Ο περίφημος αντικρυστός της Μικράς Ασίας σε μια ξεχωριστή εκτέλεση.
Για τις ικανότητες και τις διακρίσεις του Χρήστου Πανάγου έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα μας.
Τα Αλάτσατα είναι μια πόλη στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας που είχε σχεδόν αμιγώς χριστιανικό πληθυσμό μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1922. Υπήρξε ένα από τα πιο σημαντικά αγροτικά κέντρα των δυτικών μικρασιατικών παραλίων.
Περιοχή με έντονη κινητικότητα είχε και πλούσια μουσική μουσική παραγωγή.
Η Αλατσατιανή, αντικρυστός χορός σε εννεάσημους ρυθμικούς πόδες, ιδιαίτερα αγαπητός σε μερακλήδες χορευτές.
Ο Χρήστος Πανάγου με λόγια διάθεση αποδίδει το τραγούδι αυτό που έχει τον πόνο της προσφυγιάς αλλά και την ανάταση αυτή που χαρακτηρίζει τους Έλληνες.
Συντελεστές
Χρήστος Πανάγου, τραγούδι, θαμπούρα
Χρυσάνθη Γκίκα, λύρα πολίτικη
Μιχάλης Ασίκης, πλήκτρα
Σπύρος Παπανικόλας, κιθάρες
Ενορχήστρωση, Μιχάλης Ασίκης
Μουσική επιμέλεια, Μανώλης Καρπάθιος
Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Ρωμάνα με ηχολήπτη τον Μιχάλη Ασίκη
Ο Χρήστος Πανάγου αναφέρει σχετικά:
«Στα όμoρφα Αλάτσατα της χερσονήσου της Ερυθραίας στη Μ. Ασία, μας μεταφέρει το ωραίο αυτό τραγούδι που είναι σε εννεάσημους ρυθμικούς πόδες και χορεύεται στα βήματα του αντικρυστού χορού (καρσίλαμα). Οι στίχοι του που τραγουδιούνται σε Ήχο πλ. του Δ΄ επτάφωνο, διασώζουν ονομασίες από τις συνοικίες των Αλατσατών, την Πάνω Χώρα (Πανωχωριανή), όπως επίσης και για την κεντρική εκκλησία των Αλατσατών. Αναφέρεται επίσης και το τοπωνύμιο της παρακείμενης κωμόπολης, Ρεϊζντερέ ως τόπος καταγωγής της κοπέλας.
Αρχικά οι στίχοι του ήταν ερωτικού περιεχομένου. Ένας νεαρός τραγουδούσε στην όμορφη κοπέλα του από την Άνω συνοικία (Πανωχωριανή) ότι θα την κάνει «ταίρι του». Αυτό μάλιστα το ορκιζόταν στην «Παναγιά», πράγμα καθόλου τυχαίο αν λάβουμε υπόψη μας ότι η κεντρική εκκλησία των Αλατσατών είναι αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου (χτίστηκε το έτος 1832 και υπάρχει μέχρι σήμερα). Είναι αξιοσημείωτο γεγονός ότι το Τέμπλο του ναού φιλοτέχνησε ο γλύπτης Ιωάννης Χαλεπάς (πατέρας του Γιαννούλη).
Μετά το ΄22 οι πρόσφυγες Αλατσατιανοί το τραγουδούσαν πολύ συχνά διότι τους θύμιζε την πατρίδα τους ενώ οι στίχοι του διαμορφώθηκαν με νέες προσθήκες σχετικά με τα τραγικά γεγονότα του ΄22.
Ο Σίμων Καράς με τις καταγραφές του συνετέλεσε καθοριστικά στη διάσωση της μελωδίας του τραγουδιού αφού φρόντισε τόσο να την ηχογραφήσει με τοπικούς μουσικούς οργανοπαίκτες αλλά και να την προβάλλει στο πανελλήνιο με τις ραδιοφωνικές του εκπομπές. Αφετέρου δε κατέγραψε στη Βυζαντινή παρασημαντική τη μελωδία του κι έτσι μπόρεσαν να λάβουν τη σκυτάλη μετέπειτα, τόσο η μεγάλη Δόμνα Σαμίου, όπως και ο ανεπανάληπτος Χρόνης Αηδονίδης και να το κάνουν ευρύτερα γνωστό στη νεότερη εποχή μας.
Θερμές ευχαριστίες στον φίλο και συνάδελφο και συνοδοιπόρο στο μαγικό ταξίδι της μουσικής μας παράδοσης Μανώλη Καρπάθιο για την καλλιτεχνική του επιμέλεια και την ερμηνεία του στο Κανονάκι. οι συνάδελφοι μουσικοί που ομόρφυναν με το παίξιμό τους την γλυκιά μελωδία του τραγουδιού αυτού είναι άξιοι πολλών ευχαριστιών: Χρυσάνθη Γκίκα με την Πολίτικη λύρα της, ο Μιχάλης Ασίκης, πλήκτρα και την ηχοληψία, όπως και ο Σπύρος Παπανικόλας, στην κιθάρα».
kostas Balachoutis, www.tofanarinews.gr