Ο ρόλος που έπαιξαν στη διάσωση της Ελληνικής μουσικής
Η βιογραφία που έγραψα για τον ερμηνευτή «Δημήτρης Κοντογιάννης – 50 χρόνια λαϊκό
τραγούδι / Δημοτικό, ρεμπέτικο, σύγχρονο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χαμά και
διατίθεται στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Όγδοο.
Αντιγράφω ένα απόσπασμα από το βιβλίο με τις μαρτυρίες του Κοντογιάννη:
«Θυμάμαι ένα ταξίδι μου στο Ουζμπεκιστάν σε ένα διεθνές φεστιβάλ Ανατολίτικης
μουσικής το 2000. Εκεί υπήρχε και μουσικός διαγωνισμός όπου βραβεύονταν ο καλλιτέχνης
που χειρίζονταν καλύτερα τις μουσικές κλίμακες, τους μουσικούς δρόμους. Αυτό ήταν το
κριτήριο της ανάδειξης του νικητή. Πριν ακόμα ξεκινήσουμε, απ’ τις πρόβες ξέραμε και
ποιος θα αναδειχθεί πρώτος.
Ο Αζέρος πράγματι ήταν εκτός συναγωνισμού. Σε αυτήν τη δοκιμασία κατέλαβα τη δεύτερη
θέση – μαζί με την Καίτη Κουλιά – και καταχειροκροτήθηκα από χιλιάδες κόσμου που
απολάμβανε την τέχνη μας αλλά ο κόσμος αυτός δεν συμμετείχε στην ψηφοφορία. Κριτές
ήταν ειδικοί και γνώστες του θέματος. Οι «δρόμοι» της ελληνικής μουσικής, όπως τούς
λέμε σήμερα, παραπέμπουν στους βυζαντινούς «ήχους» και από εκεί στους «τρόπους» των
Αρχαίων Ελλήνων….
Ανάλογα με το στίχο οι Αρχαίοι – από τους οποίους ξεκινούν μεγάλες κατακτήσεις για τον
παγκόσμιο πολιτισμό -, ξέρανε και τι μουσική θα γράψουν. Αυτή είναι η ποικιλότητα και
πολυμορφία της Ανατολικής Μουσικής. Οι φωτισμένοι δεσποτάδες της Μικράς Ασίας,
μορφωμένοι άνθρωποι, παίξανε μεγάλο ρόλο στη διάσωση αυτού του θησαυρού. Όλα όσα
σημειώνω παραπάνω συνοψίζονται ιδανικά στο Δημοτικό μας τραγούδι».
